BELANGRIJKE MEDEDELING

Ik ben verhuisd! Vanaf nu: pisblom.wordpress.com
Hopelijk krijg ik gauw bezoek op mijn nieuwe adres, ik ben namelijk helemaal klaar voor een vette/vettige instuif.
Of ik mijn schriftelijke inboedel -al dan niet helemaal- mee verhuis weet ik nog niet.
Tot ziens,

Pisblomgeurenschijn w Pisblom en blijft dus in se dezelfde!

Nieuw

Veel lijkt nieuw -of veranderd: kleding & schoeisel, technische snufjes, mensen, kapsel...
Kortom ik zit in een experimentele fase en sta open voor alles... of ik lijk zo kortzichtig dat ik langs mijn eigen kortzichtigheid heen kan turen.
En veel blijft dan weer hetzelfde, nieuwe dromen betekenen niet dat er een andere dromer zijn opstand heeft gemaakt. Oude of nieuwe vlammen zijn niet de wakers die de wacht houden bij het vuur. Nieuw of oud, alles zit weer even goed, ik zit in mijn vel. Misschien ligt dat aan mijn nieuwe vel, dankzij mijn nieuwe bodylotion die de dromer doet dromen over een stel babybilletjes op een bedje van...

Ik vind dit wel een happy nummer: een mooie stem, het nodige professionele gehijg, mooi clipje.
Veel heb ik er niet over te zeggen, behalve dat ik het nog niet gezien had tot vandaag en u dus misschien ook nog niet. Voila, op een pisblomblaadje presenteer ik: Jasper Erkens - Waiting like a dog

Zwarte gaten. Een geheugen kan nooit afgeladen vol zitten met een hele, gedetailleerde mensengeschiedenis. Zelfs als we zo egoïstisch zouden proberen te zijn om enkel ons eigen verhaal neer te pennen en figuren die werkelijk geschiedenis maakten als Hitler, Mussolini,... zelfs geen figuranten-positie zouden gunnen, zou het misschien nog niet lukken.
Geschiedenis als "mijn geschiedenis", duizenden pagina's over één groot ego. Dat het zeker zou gaan vervelen voor lezer en schrijver staat vast en diversiteit zou men moeten gaan zoeken in de kleinste details.
Zwarte gaten zouden niet of minder bestaan wanneer de inkt continu vloeit. Dan zou er niets interessants meer uit de kast van andermans geheugen moeten vallen, want het eigen geheugen zou volledig gehouden worden. Een vraag naar een gezamenlijk moment zou een volgend gesprek niet meer kunnen opleveren. De vraag zou immers overbodig zijn.

- wat ik nog weet? uw kunstwerk en onze grappige zinsconctructies in die les.
-kunstwerk? welk? komt het uit mijn fallische periode? (lacht)
- het was een vogel, dus in zekere zin wel. En voor de rest was het met potlood, geel en oranje.

Die vogel is verdwenen in een zwart gat. Weggevlogen, weggezogen of misschien verdwaald in een gesloten kast.
Alleen zeer zelfzuchtige, zichzelf als "interessante mens" definiërende individuen zullen het er op wagen om elke herinnering aan zichzelf uit andermans geheugen te peuteren of een compulsief gedetailleerde biografie te schrijven.
Zowat alle anderen zullen genoegen moeten leren nemen met hun zwarte gaten.
Om sommige herinneringen niet te laten verdwijnen is het hier en daar nota nemen misschien toch noodzaak. En misschien wordt het ook eens tijd om weer een geel en oranje potlood in mijn pennenzak te laden...

Geef mij een zeer nachtelijk tijdstip, een mp3speler met een paar grijsgedraaide Elliot Smith-nummers en ik toon u mijn trucje van twee willekeurige tranen, een traagrollende uit mijn linkeroog, gevolgd door een snelvallende uit mijn rechteroog.
Het zal mijn overdosis chloor en rook wel geweest zijn denk ik. Een living on the edge mix.

Nummertjes

Oh muziek en nummertjes, je kan ze gebruiken om ze te beluisteren, om ze te beluisteren en ze te blijven beluisteren, herhaling, herhaling en herhaling. Die songs met hun zogezegd vermeende diepere betekenis of wat je er ook maar aan wil vastkleven op een zwak moment. En nadien maar denken, oh ja, wat was weeral dat intense gevoel dat ik bij dit nummer had bedacht en wie speelde er mee in die scène die ik voor deze soundtrack had uitgeschreven? Die gevoelens en ideëen kunnen vervagen, maar duizendmaal grijsgedraaid later, rest er nog steeds de muziek. Ze blijkt nog steeds geweldig of te zwaar overschat. Hieronder graag een aantal van mijn tijdelijk 'diepzinnige', overdadig emotietoegedichte liederen...

* mijn laatste nieuwe haast kapotgedraaide emotietrack met 4 en n halve minuut om afhakers die alleen uit zijn op zeemzoete teksten te laten afhaken. (laatste comment op youtube: I hate the intro)


* eentje uit de oudere doos, opgedragen aan alle Jimmy's die ik niet ken


* dan maar eens een vrouwenstem, dat maakt het identificatieproces van 'in dezelfde vermeende shit te zitten' toch zoveel makkelijker. En ik weet niet waarom, maar ik droomde zeer recentelijk dat ik mijn haar in dát kapsel moest weten te wringen. geen inbedding mogelijk, dan maar een LINK.

Click 'n c

Het moet hier geschreven zoals genoteerd, want ik heb voor een keer geen tijd.

Oh ja, dit wordt hem.
Het staat vast, het is beslist,
dit wordt dé picture.
Het personage is gecast, de belichting is schitterend, de setting perfect.
Het is zeker, dit wordt een plaatje om vingers en duimen bij af te likken.
Magen en ogen zullen knorren als ze het zien.
Ogen zullen hun jaloezieën vanachter hun vensters oplichten en hun jaloezieblikken werpen.
Kort samengevat het is 'AF'.
Tussen een laatste blik naar het plaatje en het overhalen van de trekker om dat plaatje te schieten, zit een fractie in de weg. 1 fractie van onbelangrijke duur is genoeg.
Het plaatje wordt niet dát plaatje dat het had kunnen zijn.
Er is een zich van geen kwaad bewuste passant gepasseerd door het aanvankelijk verwachte beeld. De consequenties zijn navenant.
Misschien is de lichtinval gewijzigd, misschien is het personage naast zijn spotlight gaan staan. Misschien ligt zijn haar niet langer Feng-Shui door een fractie van een zuchtje wind.
En zo zal alles nooit meer hetzelfde zijn als voordien. En zo is alles nooit zoals voorzien.
En toch past zo'n onvoorziene picture misschien nog steeds in het/de voorziene kader dat/die bedoeld was om de trotse drager te worden van het plaatje dat 'AF' was.