Zwarte gaten. Een geheugen kan nooit afgeladen vol zitten met een hele, gedetailleerde mensengeschiedenis. Zelfs als we zo egoïstisch zouden proberen te zijn om enkel ons eigen verhaal neer te pennen en figuren die werkelijk geschiedenis maakten als Hitler, Mussolini,... zelfs geen figuranten-positie zouden gunnen, zou het misschien nog niet lukken.
Geschiedenis als "mijn geschiedenis", duizenden pagina's over één groot ego. Dat het zeker zou gaan vervelen voor lezer en schrijver staat vast en diversiteit zou men moeten gaan zoeken in de kleinste details.
Zwarte gaten zouden niet of minder bestaan wanneer de inkt continu vloeit. Dan zou er niets interessants meer uit de kast van andermans geheugen moeten vallen, want het eigen geheugen zou volledig gehouden worden. Een vraag naar een gezamenlijk moment zou een volgend gesprek niet meer kunnen opleveren. De vraag zou immers overbodig zijn.
- wat ik nog weet? uw kunstwerk en onze grappige zinsconctructies in die les.
-kunstwerk? welk? komt het uit mijn fallische periode? (lacht)
- het was een vogel, dus in zekere zin wel. En voor de rest was het met potlood, geel en oranje.
Die vogel is verdwenen in een zwart gat. Weggevlogen, weggezogen of misschien verdwaald in een gesloten kast.
Alleen zeer zelfzuchtige, zichzelf als "interessante mens" definiërende individuen zullen het er op wagen om elke herinnering aan zichzelf uit andermans geheugen te peuteren of een compulsief gedetailleerde biografie te schrijven.
Zowat alle anderen zullen genoegen moeten leren nemen met hun zwarte gaten.
Om sommige herinneringen niet te laten verdwijnen is het hier en daar nota nemen misschien toch noodzaak. En misschien wordt het ook eens tijd om weer een geel en oranje potlood in mijn pennenzak te laden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten