stille nacht, heilige nacht?

Met de nachtelijke buitenlucht nog in de kleren en in gedachten reeds opnieuw met m'n voeten op de pedalen begin ik aan dit bericht. Lang zal het niet worden, boeiend of mooi evenmin. Maar dat is dan ook niet echt mijn doelstelling op dit uur van de dag/nacht. Momenteel fungeert deze blog enkel als therapie tegen nachtelijke slapeloosheid. -waar ik de laatste tijd al eens vaker last van blijk te hebben- Niet zelden ligt het werkwoord 'denken' aan de basis daarvan (hoewel ik volgens Kolb eerder een doener dan een denker ben) en ook dit keer is dat niet anders. Ben ik dan per definitie droevig? Nee. Ben ik misschien net blij? Ook al niet. Op dit moment bevind ik mij eerder in een toestand van neutraliteit. Een gevoel dat je verkrijgt wanneer je sombere gedachten weet uit te schakelen (zonder er ook direct positieve voor in de plaats te stellen) Een overwinning op mezelf zowaar, want ik ben daar niet sterk in. Maar hey, ik heb zo het idee dat ik hier al typend alsmaar opgewekter word...wat voor een helend effect zo'n blog toch niet heeft. In de bijsluiter: helpt tegen verveling, jeukende vingers, chaositis, liefdesverdriet, verwardheid, slapeloosheid en zweetvoeten. Ik begin het effect op dat voorlaatste stilaan te merken dus zeg ik: adios.

Est-ce qu'on est manipulé?

France 2, dat was zonet la place d'être. Ik zag een aantal zeer boeiende stukken uit het programma "Les secrêts de notre cerveau". Psychiater of neuroloog, ze stonden mijn gespitste oren te woord. Hoe leerrijk van mezelf om totaal geboeid te raken door interessante wetenschappelijke feiten zonder daarbij enige verplichtingen te bespeuren. Noem mij tegendraads, maar het heeft mij altijd meer aangesproken om dingen te leren op een niet lerende wijze, uit boeken, via internet of in kwalitatieve tv-programma's. DIY-kennis is beklijvender en daardoor volgens mij blijvender.
Zodus. Qua inhoud kwam het hierop neer:
Thibault, een man waarvan alle emoties ten gevolge van een ongeval waren uitgeschakeld. Al vijf jaar leeft hij zonder blijdschap, verdriet of liefde. Hij zou zelfs geld gegeven hebben om eens te mogen lijden, bij deze heb ik voor hem wel een gebroken hart of twee (versverpakt) in de aanbieding. Hoe moeilijk wordt het leven, wanneer je zelfs niet meer ongelukkig kan zijn omdat je geen geluk meer kan kennen?
Meer "mijnen tour op" wanneer het ging over Neuromarketing. Daar kwam de vaak gestelde paranoïde vraag over manipulatie weer op de proppen. Voorlopig blijft het bij onderzoek naar de hersenactiviteit tijdens reclame waaruit natuurlijk de meest effectieve strategieën gefilterd worden, voornamelijk degenen die proberen inspelen op de emoties van de consument . En damn, wat ben ik in mijn nopjes als ik tegelijkertijd kan beseffen dat ik er iets van ken en iets bijleer. (Vandaag ben ik in mijn nerdy dagje van de maand want heb ook al lekker zitten zoeken naar studiedomeingerelateerde artikels ivm Dr. Aric Sigman en zijn onheilspellende uitspraken over kinderen en tv-kijken).
Verder nog een meting die liegen detecteerd, simpelweg omdat het meer hersenactiviteit vergt. Ik ga niet beweren dat ik moeilijke dingen niet aankan, maar liegen kan ik niet.
Dus ga er gerust van uit dat ik hier net de waarheid heb gepost.

Lomp

Al meermaals heb ik geconstateerd dat ik een licht lichtprobleem heb.

Wat dat zoal kan inhouden is een van de volgende -intussen aan het licht gekomen- scenario's, waarvan de vaste waarde het probleem vormt.

A.: Het kleinste kamertje, op een plek waar je je niet zo hard thuisvoelt en bijgevolg geen dingen doet als de deur niet op slot doen of de poging om een onmogelijk op te hijsen broek voortzetten in de gang. Daar op die plek gebeurt steevast het volgende: doorspoelen, licht uit, het slot op de deur zoeken en met wat geluk snel naar buiten raken.

B.: Rok uit, licht uit, rok wegleggen aan de andere kant van de kamer en vervolgens naar je bed zoeken aan de ene kant van de kamer. Op zo'n cruciaal moment zou ik -als logisch mens- moeten beseffen dat ik een aantal gevaarlijke schoenen bezit waarmee mijn pad bezaaid is, maar ik struikel.

Het probleem zit hem in de volgorde van de handelingen die ik uitvoer, logisch lijkt die niet te zijn als het op de combinatie van "juiste timing" en "het licht uitdoen" aankomt. Dan maar besluiten dat ik als ik zo doorga dagelijks energie uitspaar met dank aan die lompigheid. Laatstgenoemde komt trouwens ook tot uiting wanneer ik de kap van mijn pull begin te wassen en rijkelijk shampoo in mijn ogen smeer. Dan maar besluiten dat ik grondiger gewassen ben dan bedoeld

Karateman

Als ze er zijn dan zie ik ze of liever herken ik ze. Bekende gezichten van onbekende mensen. Ooit trokken ze mijn aandacht in een vliegtuig, een bus, een park, een café... of een les die zo boeiend is dat je gebiologeerd begint rond te kijken. Zolang ze onbekend zijn, blijven het slechts figuranten. Na X aantal keren begint het bij mij echter te kriebelen en roept mijn sociale-ik om op die onwetenden los gelaten te worden.
Als zo'n situatie zich aandient, raak ik soms helemaal opgefokt en razen er stuk voor stuk openingszinnen door mijn hoofd die gewikt en gewogen moeten worden en waarvan de winnaar eruit wil.
Voor de ken-ik-u-van-ergens formule wil en moet ik nooit opteren. Want de ik-ken-u-van-ginds nl. plek X zou meer waar en minder cliché (We doen allen (on)bewust aan impression management) zijn.

"Hé, u ken ik van in Valencia. Wat is de wereld toch klein man!" Had ik kunnen adresseren aan Valenciaman, want vaste figuranten krijgen steevast een van orginaliteit getuigende naam. De geel-met-grijs-gestreepte, werfmanbarman of een barman uit het Stuk, aan wie ik de inspiratie voor dit stukje te danken heb. Vandaag heb ik hem tweemaal gezien, geheel toevallig. Zelfs op het wereldwijde web, dat dus zo wijd is als de wereld, is de wereld klein en bijgevolg was hij ook daar gedoemd om door mij tegengekomen te worden. In het echt minder angstaanjagend dan hier: Pietels' Flickrpagina

Dat het mag opvallen of niet, dat die bekende gezichten hierboven vernoemd allemaal van het andere geslacht zijn, wil niet zeggen dat ik vrouwen niet herken, maar desondanks zijn ze net iets minder het vermelden waard.

Reacties van personen die stilaan een donkerbruin vermoeden van stalking krijgen of die zich gediscrimineerd voelen zijn altijd welkom om een (gecharmeerde of kwade) reactie te posten.

Ja, ik wil

Ik weet het, enthousiasme is positief en mensen die het aan hun lijf hebben kleven mag je niet temperen, laat staan volledig intomen. Maar er zijn grenzen! Ik dreig hier namelijk helemaal in een hoekje geduwd te worden en dat kan ik, als rasechte attention whore, niet laten gebeuren vind ik. Daarom zet ik de inactieve inspiratimolen in beweging en ga ik op de tonen van Carla Bruni's 'le toi du moi' (romantische bui, ja) op zoek naar een beschrijfbaar -niet letterlijk- subject. Laten we het hebben over het hoogtepunt van mijn dag. Deze voormiddag, zo rond 11u, kreeg ik bij buitenkomst van het gemeentehuis een lading rijst over mij heen. En nee, ik had geen knappe wederhelft aan mijn zijde (slechts een giechelend kind) en ik werd evenmin bevangen door een dagdroom. (of -merrie) Eens de trappen afgedaald kwam de dader -die ongeduldige heen en weer stond te schuifelen tot het échte koppel naar buiten trad- zich excuseren voor zijn grap. Maar ik kon er wel mee lachen en dacht bij mezelf: als het nooit tot trouwen komt dan heb ik dit toch al gehad. Ok, weliswaar heel alleen én zonder dashwit kleed, wat het geheel toch net iets minder glamoureus maakt...maar ach, dat zijn slechts details. Of zorgen voor het figuurlijke morgen. Een geeuw. Carla echter zingt onvermoeibaar verder "T'es le jamais de mon toujours, t'es mon amour, t'es mon amour" en ik laat mij gewillig door haar in slaap wiegen.

Harde tijden

Whamm, ik smijt mij neer op de manier waarop ik dat gewoonlijk doe, heel elegant. Maar ditmaal krijg ik een slag in mijn nek. Van een kussen zou je veel kunnen verwachten, maar op zijn minst dat het zacht is. Ditmaal niet, een tempur kussen. Ik begin daar spontaan mee te lachen, hoe absurd om een slag van een kussen te krijgen wanneer dat niet gebeurt in een kussengevecht, waarvan jongens naar het schijnt wel eens durven denken dat het een typische meisjesactiviteit is bij "sleepovers". Daarmee moet ik lachen en van binnen komen er allerlei rare bijgeluidjes, want er zit iets op mijn borst, een opkomende hoest, geen vogel, noch een kabouter, want die laatse hoort op een paddestoel te zitten.
Zodus lig ik daar nog steeds op de plek die toebehoort aan de andere vrouw des huizes. Ik heb zo mijn bedenkingen, ach ja, het blijkt een actief kussen genoemd te worden, het heeft dus even tijd nodig en dan zak je er geleidelijk in weg, daar waar nodig, maar veel te laat naar mijn ongeduldige normen.
Als het aan mij lag, dacht ik al liggend, dan zou ik bij het horen van "actief kussen" geen associatie maken met een kussen, maar met het kussen. Een werkwoord dat door menig aantal mensen beoefend wordt. Het kan een sport zijn, want als je er iets over leest dan is dat weleens dat je er x aantal calorieën mee verbrandt per minuut, voor mijn part per uur voor de fanatiekelingen. Geef mij toch maar joggen!

Framboos

Beneden staat Kommil Foo te schitteren, op een podium dat te zien is op onze tv. Dat klinkt wel exclusief maar eigenlijk zitten ze niet alleen in de onze, neen ze zijn beschikbaar voor iedereen die wat wil nemen van wat ze daar staan te geven. Ik neem het niet en heb hen intussen al uitgeschakeld. Ze worden qua luidheid overstemd door kalme, avondgeschikte muziek. Jammer dat het al later zal zijn wanneer Arcade Fire zal staan schitteren op een podium dat via de BBC ook gegeven zal worden, wederom niet genomen. Net zoals hun concert in schaerbeek, ook al mislopen. Ik neem niets van dat alles. Ik neem het niet in mij op en ik neem het ook niet op, ik ben niet in het bezit van een video-, dvd- of andere recorder. Noch van een rijbewijs, een minirok, noch een jonge bok of een kerfstok.
Wat ik wel soms heb zijn mooie dagen als de deze. Ondanks het uren in een muf lokaal achter een scherm zitten, iets waar zelfs met een arendsblik uitgeruste ogen niet tegen kunnen en daardoor al flashend schele wegen gaan verkennen, om daar pakweg "man, man, man, man, man, man" te dicteren aan mijn partners, was het een unieke dag. Manmanman, ondanks ditjes en datjes restten er nog vele mooie momenten met heuse gesprekken waarin de nodige emotie werd gelegd en ijs wist mij wederom te bekoren. Een leuke vriend dat dat is zo'n smakelijke bol, zeker in het gezelschap van zo'n mooie vrienden. Als dat niet oprecht als een vriendschapsverklaring klonk! Ik moet wel stoppen, vooraleer ik mijn rebels imago verlies waaraan ik al sinds de puberteit duchtig aan het timmeren ben.

Een coole knipoog, dan maar

Allesomvattende club, vandaar

een culinair intermezzo!

Gewoon denken, wat is er in huis en een tochtje ondernemen op het gastronomennet.
in welke heerlijke smaken en geuren en kleuren heb ik zin vandaag is dan de ideale vraag.
Proberen, experimenteren en al keukenprinsesend floreren.
En tadadadaah daar was ie dan. Applecrumble, echt zo makkelijk dat zelfs een kleuter of een volwassen exemplaar van een kind, namelijk personen die nog nooit hun handen uit de mouwen hebben moeten/kunnen/durven steken omdat ze een slaafse moeder hebben of om een andere reden die niet rechtvaardigend werkt.

Zodus, appeltjes. Appel 1, appel 2 en appel 3 tesamen een halve kilo, maar t steekt niet zo nauw. In stukjes choppen. Crumbledeegje: 100g boter in stukjes, 100g suiker en 100g bloem onder handen nemen. Een ovenvaste schotel en een culinair deskundig schikvermogen. Onderaan de appels, deeg on top, als dat geen mooi standje is! 20 minuten in een op voorhand bloddy hot gestookte oven.

Wat ik de laatste tijd ook geweldig hard naar binnen werk is fruitsapjes die door een erfstuk van de levende bomma geperst worden. Zoveel interessanter dan een ordinair versgeperst sinaasappelsapje wordt het als je er een appeltje, een kiwi of andere fruitmandvondsten bij kan kappen.

encore quelques mots...

Wat volgt is een nachtelijk schrijfsel dat niet direct het meest vrolijke is maar net daarom wel past in de pisblomgeur en schijn-ideologie. ;)

Verdwaasd, verdwaald,

verbaasd over hoe één trede

een volledige trap kan zijn

daal ik af in de kelder

van mijn diepste geheimen.

Peinzend over het verleden

en racend door de toekomst

wordt mijn bewustzijn volledig opgeslorpt

door het heden.

De teletijdmachine op zijn kop...

"Wat als?" wordt luidop gedacht.

Geen antwoord...

Woorden schieten tekort

of net te lang

want trachtend de afkeurende blikken niet te zien

en in gedachten worstelend

met woorden, of slechts letters,

vinden enkel twee gloeiende tranen een uitweg.

Gedragen, gevangen, gedomineerd

door allesoverheersende waarden

stel ik mij vragen over wat komen gaat.

Maar ik denk dus ik ben,

denk ik...

Of is het louter denken op zich geen voldoende voorwaarde?

In stukken, verspreid over de badkamervloer

krijgt de kapotte spiegel het verwijt gebroken te zijn.

Maar turend in de scherven

lachen twee paar ogen elkaar bemoedigend toe.

Een knipoog.

Aarzelend,

stap voor stap

begeven voorzichtige voetjes zich op de dubieuze koord

die "waarheid" schijnt te heten.

En langzaam maar zeker

vertaal ik mijn verhaal

voor de dove, de blinde en de onwillige zielen.

Een zucht.

Ik adem een wolk van vertrouwen in en uit

want desalniettemin haalde de zwaartekracht mij niet onderuit.

En ik besef nu meer dan ooit:

ik denk dus ik ben,

zonder meer.

Poëzie, ofzo

Ik zie, ik zie
wat jij niet ziet
Je kan het niet zien
doch je bent niet blind,
noch woonachtig in een ivoren toren.

Wat ik zie
speelt in de setting van mijn fantasie

Na geborrel en geroer
glashelder in een kop
Zie ik, zie ik
een dampend aapje.
Opgeslurpt.
Denkend over dit rest slechts een minder dan lauw,
sterker dan flauw
bodempje.

Aansluiting bij

Geen wonder dat we partners in crime zijn geworden, schone schijn en ik. Dat dagje zee staat zeker (?) ook wel op het lijstje van een zonnige dag. Maar een dwarsligger als ik ben, denk ik loodrecht op datgene wat de meesten de moeite vinden om voor in de file te gaan paraderen, want dat is toch het juiste woord voor heel traagjes voorbij rijden in een shimmer en shine vehikel.
Te veel wind gaat niet samen met een zwierig rokje, daarentegen wel op het nippertje met een badhairday. De zee leek me ook iets te droog naar mijn eigenzinnige zin en waar nat iets te koud voor een zwempartij en met het strand heb ik ook weinig nuttigs aangevangen. Het zeeklimaat is ook altijd tegendraads, kouder in de zomer, warmer in de winter, met een gemiste warmere thuisbasis op een dag als vandaag.
Over die zee wou ik het NIET hebben. Wel over een ander ding dat ik NIET gedaan heb, simpelweg omdat het indruist tegen een principe. Het heet CELEBRITY SPOTTEN. Not done. Al onderwegzijnde naar een onbestemd plekje om een maaltijd aan de haak te slaan in Brugge. Werden we tegengehouden, wegens opnames. "Opnames" klinkt wel intrigerend, in zijne pure dan. Want na het doorgaan, botsten we op Herbert Flickerdeflack, maar ik zou hem Aspe genoemd hebben wegens de Bruhgse setting. Waar het op neerkomt is dat je zo'n mens in het passeren niet moet aangapen. Geen meer- of minderwaardige dan een normale blik vind ik het waard. Zo'n Vlaamsche ster is ook maar een mens, in dit geval een oudere man. Daar mag niet naar gekeken worden, jonge geitjes lusten geen oude blaadjes, wel jonge viriele 20somethingdudes, maar die werden niet gespot. Desalnietemin, toch een happy END.

Wat een mens zoal niet doet op een zonnige dag...

Aangezien mijn blogpartner een dagje aan zee zit -maar vooral omdat ik zo competitief ben ingesteld- zal ik hier ook maar eens een bericht tegenaan gooien. Vandaag was het een mooie dag. Nee, dat is een understatement: het was een prachtige dag! Een dag waarop een mens gaat picknicken in het park, of een fietstocht maakt, of met de kinderen naar de speeltuin gaat...-dat laatste is tot nader orde en gelukkig maar nog niet aan mij besteed- Daarom ga ik het niet hebben over wat ik vandaag gedaan heb (dat zou misschien ook wel te afrontelijk zijn) maar wel over wat ik niét gedaan heb. Ik heb NIET mijn statistiekboek ter hand genomen, hoewel het op de planning stond. (niet dat zoiets alleen voorvalt op zonnige zomerse lentedagen, maar soit) Ik heb ook NIET mijn puinhoop -ook wel slaapkamer genoemd- opgeruimd, hoewel dat dringend nodig is. Vandaag, zo rond een uur of 12 kreeg ik nochtans mijn halfjaarlijkse kuisaanval, maar zelfs dat volstond niet om de aantrekkingskracht van de zon zomaar te negeren. Voorts heb ik NIET de spin in mijn boekenkast gevangen...maar dat heeft eigenlijk niets met de zon, dan wel met een soort fobie te maken dus in feite past het niet echt in het rijtje. Tot slot ben ik ook NIET gaan lopen met Evy, hoewel ik dat wel wou...Maar goed, dat doe ik morgen wel (déjà entendu alom!) Dat lijkt mij wel een plan; morgen doe ik alles wat ik vandaag niet gedaan heb (statistiek leren, kamer opruimen, spin vangen en lopen met Evy) en dan doe ik niets van wat ik vandaag wel gedaan heb. Dat is het proberen waard denk ik. Wish me luck!
SchoneSchijn

April: een nieuwe lente, een nieuw geluid ( by Gort(ig)er)

Soms, is het niet te laten en dan lach ik spontaan mijn breedste lach, in openbare ruimtes, zoals op de openbare weg. Deze nacht besloot ik met wat nieuws te beginnen. Deze nieuwe blog & een nieuwe poging tot joggen, mét enige opbouw. Het eerste dankzij blogger, het laatste in het gezelschap van Vlaanderen Sportlands' Evy. Ze is ge(c/k)ast in mijn mp3speler.
De komende weken verzekerd ze me dat ik fit zal worden en ja! Ik geloof erin. Maar waarom moet dat zo beschamend zijn: breedsmilend rondlopen terwijl je je dorpelingen passeert, of moeten beginnen wandelen net wanneer je op het punt staat om een oudere manskerel te passeren en haast bijna volmondig "ja" roepen wanneer je bij wijze van para-sociale interactie wil antwoorden, wanneer Evy de vraag stelt "had je verwacht dat het zo vlot ging gaan?".
Nu ja, het heeft ook zijn positieve kanten, naast in bad zitten is het een van die andere momenten in tijd en ruimte waarin ik inspiratie vind. Het scherpt mijn geest. Welke vruchten het ook zal afwerpen, een vervolg komt!

En nu, richting badkamer. Opfrissen geblazen.

Pisblom(met een)geur of Schijn

proloog

Zo fier als een gieter of mv. twee gieters
met als achtergrondbegeleiding kinderlijk kirrende lachjes.

In die omstandigheden is er afgeteld geweest. Lancering, CHECK reeds gelanceerd, op een nachtelijk tijdstip.
Het was geen zware bevalling, doch werd een officiële, door twee mensen -al schuilgaande achter fictieve schuilnamen- in het leven geroepen blog gestart.

Yours sincerely,

Pisblom

ps: Post Prangende vragen met een gerust hart.