Mijn vaak geciteerd theorietje van de tranen die sneller opgewekt worden na verloop van tijd, door de stijging van het opgespaarde water tot aan de ooguitgangskanaaltjes... Ik denk dat ik een lading blogmateriaal moet lossen. Geen te lang -als lijken in de kast- weggemoffelde verhaaltjes. Gewoon nood aan een algemene ontlading die geladen is met melancholieke emoties die vers van de pers rollen.
Aan de oorzaak kan maar slechts niets anders liggen dan een slechte timing en toeval. Hoe een enkele uitspraak een volgend feitje dat ter ore komt hard kan doen klinken. Waardoor er vragen rijzen die zich nooit zouden stellen indien dat ene eerste zinnetje niet in het rijtje had gestaan van de zinnetjes die de oorgang passeren.
In concreto gaat het zo -hoewel ik er niet te diep op wil ingaan, maar ik kan niemand anders kwetsen en mezelf stel ik ook wel veilig-.

Persoon A hoort via persoon B die het hoorde van persoon C, die het had uit goede bron D dat er een boontje was voor A.
A. lichtjes was geflatteerd, maar moest het zinnetje nog wat laten bezinken in het breinige bezinksel dat zelfs overblijft na het ontladen via ooguitgangskanaaltjes. Zodus, ondanks die hersenspinselverkeersdrukte, toch een eerste lichte bezinking, hoewel geen om potten mee te breken. Geen actie, geen timing, wel een lichte aanvaarding. Zin twee echter blijkt een ontkrachting van de lading die 'een boon hebben voor iemand' in zich draagt. Er treedt een plotselinge wending op, eentje niet te vereenzelvigen met boodschap 1, die oorgang A reeds gepasseerd heeft.
Gevolg: een botsing tussen 1 & 2 in A. Het in vraag stellen van 1. Was het misschien een farse grap. Hoe zit dat met alle voorgaande slechte-timing-grappen die al gepasseerd zijn, waren ze te verhelpen, te ontlopen.

Hoe je botst met wendingen (in het leven) van mensen waar je misschien toch liever letterlijk 'figuurlijk' -zijnde lijflijk- tegen zou willen botsen. Dat de waslijst van onzekerheden en boontjesdragende waarheden stilaan zeer cumulatief blijkt te zijn.

Hoe ik mezelf veilig houd in dit spel van waslijsten, bonenstaken, personen, zinnetjes, timingfarses,... AFWACHTEN. Stoppen met dit soort gedenk. Nog een spellingscheckje en het is er UIT, zonder uitgang via de ooguitgangskanalen.

Luisterpaal

Ik zit aan de luisterpaal geklampt. Gisteren al, maar vandaag even opnieuw. En Bloc Party's Intimacy zit er nu ook in, dat lijkt dus zeker even het checken waard. Strakke hoes.

LINK: INTIMACY

over koetjes en zalfjes voor de achtergelaten wonden

Is een niet gehaalde deadline deadly? Neen. Daar ben ik al langer achter. En vandaar mijn laissez-faire-gehalte. Maar als ik mezelf laat laissez-faire-en, wordt het dan un fait?

Andere kwesties van de dag.
Opstaan, puffen, een lusteloze tijd van stiltes in het park. Zonder dat die stiltes zwaar wegen. Vriendschap is... zwijgen in het park. Vriendschap is... samen die "liefde is...-boodschappen" verwaarlozen.


Vriendschap is... samen de vriendschap analyseren op een oude-markt-terrasje. Wat de conclusie daarvan ook mag worden. Er leek iets niet pluis, maar wrijf dat niet aan mijn neus. Het is niet mijn schuld dat er oude koeien bestaan. Of ze écht verzopen zijn, maakt dat uit. Moet vriendschap gebaseerd zijn op de graven van verdronken koeien, of kan ze rustig verder kabbelen als een beekje waar wie-weet nog wel eens een klein kalfje kan uitspringen. 'Weet ik veel!?' Aan zo'n complexe laag in de analyse moet ik gewoon niet denken. Momenteel is ze nergens te detecteren. Basta!
Ciao

Ik ben ontspanningverslaafd. Ik stress omdat ik nood heb aan meer ontspanning en meer leidt tot gevoelens van nú, ik wil het nu, ik kick er op, ik kan niet zonder.
Zo ben ik nog maar een korte tijd terug uit de studio waar ik Waltz with Bashir heb bewonderd in een afgelaten, zo afgelaten als een lege band, zaal. Al weer roept het ontspanningsmonstertje om aandacht, wat zal ik doen, met slechts één maat ter beschikking. Met wel één uitnodiging voor een kotfeestje in de hand. Ik zou zo de deur uitkunnen en aangezien ik verslaafd ben zal ik ook moeten, alleen nog een kwestie van mijn gemaakte keuze door te drukken naar handelen.

Pisblom is een last-fm-er geworden. Kwestie van nog eens lekker te verdrinken in lekkere, zwoele, zachte, zalige, zwierderige muziekjes. Een leukere verdrinking zal zeker niet bestaan.