Zal ik vanavond eens níet met een hele bende jongens op café gaan. Neen. Ik zal wel thuis blijven. Van daten, zoals iemand onterecht suggereerde, komt toch niets in huis. Het is immers een héle groep jongens. Die zijn in hun definitie dus niet datebaar.
Ben ik dus even blij dat ik nog eens een goed, vlot, grappig boek heb ontvreemd in de bib. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik het als eerste ter hand neem, dat ruik ik gewoon aan die pagina's. Die humoristische melancholieke depressie die uitgaat van de personages die elkaar toespreken met geschreven woorden, ik houd er wel al van. Ik blijf er voor thuis en als het niet dat excuus wordt dan heb ik nog een hoopje dvd's liggen. Of wat studie/papermateriaal, wat als dat me kan weghouden van een héle bende jóngens.

Ik wil ik wil, wat zowat elke vrouw wil

Plots word ik overmand door een licht verlangen naar een aantal materiële zaken. Dat ik het op dit eigenste moment niet heb over de dslr-camera die aan de top of mijn wishlist staat, kan mezelf verbazen. Ik wil bombastischere zaken, die dat materiële overstijgen en waar een connotatie van zeemzoetige romantiek aan vastkleeft als een brei die plakt als een kauwgom onder je schoen.

Een serenade op gitaar, maar wel eentje waar ik niet van ga kotsen.
Bloemen, oh zeg het met bloemen. Welriekende, geen rozen. Over de romantische top is over de top.

Chocolade, al zeg ik dat maar om een cliché te bevestigen.

Amerikaanse seriedvd's met mooie en oh zo fakelijkende personages in glamoureuze en heerlijke galajurken.

Desnoods obsceen sexy lingerie. En een citytrip naar NYC.


Moest iemand zich geroepen voelen. Laat me dan zeker dringend een boodschap van romantische aard achter. Ontkennen dat je af en toe iets te kort komt in je leven is geen must denk ik dan. Eenzaamheid veruitwendigd in een licht dramatisch kleedje kan bij deze.

Relevantie aan de kant.
Ik zal je eens vertellen dat ik deze nacht droomde dat ik in een enge actiefilm rondliep. Ja lopen en liefst zo hard mogelijk, want voor mijn leven. Er waren maar liefst drie giant godzilla's op jacht. In deze vreemde stad waar ik met mijn boezemvriendinnen L&S aan het rondreizen was. Mij leek het wel het veiligst om in een gigantische, sterke kerk te vluchten. Maar de weg naar de kelder vonden we niet en ik werd wakker toen ik niet meer verderkon in een smalle, lage gang die uitliep op een restant van een haardvuurtje in plaats van op een toegang tot ondergrondse veilige havens. Het was echt écht, angstwekkend, angstzweet. Zo'n monsters had ik immers nog nooit gezien (godzilla-dvdtje heb ik niet in huis), groter dan de hoogste torens en die gigantische poten vernielden alles met elke stap.
Altijd word ik wakker midden in die actie. Ondanks de geen-zin in een unhappy ending bleef ik toch nog in mijn bed liggen, niet wetend of er een sequel zou komen of niet. Maar mijn ogen bleven open. De dag vorderde en intussen heb ik al geprint en waar ik nog wel zin in zou hebben, om de dag af te sluiten... is... een blijvend geheim. Het zal toch niet gebeuren, slechts romantische dagdromen om de enge nachtdromen te compenseren.

Een ideaal romantisch achtergrondtrackje: www.myspace.com/meiko en die lyrics als: I know better not to be friends with boys with girlfriends Oh(Oh oh oh oh) ach laat me niet lachen

ik blaas vandaag elk detail op.
ik belaag het met venijn.
totdat het besef komt.
ik ben vandaag het venijn.
het detail is slechts een detail.
een zeepbel die uiteenspat,
wat wil ik dan, onder zoveel druk
gaat elk detail stuk

al dat gemopper
het maakt me haast tot een
SMURF

lady in yellow + edit extra schetsje

Ik kon eigenlijk niet kiezen.
En drie afbeeldingen deftig
uploaden zonder dat ze kriskras
verspreid stonden leek me niet te lukken.
Inspiratie vond ik via Madeleine
Peyroux haar MYSPACE,
tevens achtergrondtrack tijdens
deze tekenuitspatting.
Zeker eens beluisteren
als je wel eens van
een jazzy deuntje houdt.

lady in yellow

ach verdomde zondagen
van onnuttigheid
en hoogtepunten die nu reeds verteren in de maag.
word je daar niet zo verdomd, verdomd verveeld van.
ondanks, die goede film, de met liefde gerolde kroketten, het glas wijn, het warme bad waarin je eens per week lekker kunt losweken, de meest frisse, gladde kop.
En toch zo fris wordt mijn kop niet echt. Dat glaasje wijn, die zondagse blues en het gebrek aan goede televisie op dit eigenste moment. Straks nog eens testen wat ik van het Dekeyser epos denk, de cinematografie kon me allesinds reeds in een voortijdse roes van bekoring brengen, doch belangrijker is waarheen dat verhaal zich vandaag zal brengen.
En veel meer zal vandaag niet brengen, dus laat ik daar maar vrede mee nemen.
Want de vrede zij met u, zo zei men dat wel eens in de zondagsmis.
mis. neen. correct.
Damn: de flauwste uitspraken rollen er wel gemakkelijk uit deze week, benieuwd hoe dat fenomeen evolueert.

Is het bizar dat de beiaardier Zie ginds komt de stoomboot speelt?

Of hoe er uit muggen olifanten kunnen kruipen

Mijn extravertie brengt me weeral nergens anders dan in een dwaze discussie. Gewoon omdat ik iets zeg dat vervolgens anders en harder geïnterpreteerd wordt dan dat het bedoeld is. Leer ik dan nooit uit mijn fouten. (zie infra post). Zo ja ben ik dan gedoemd om zonder enige slechte intentie toch wel het vaakst tegen de muren te blijven botsen. Het is immers toch slechts de dommerik die zich twee keer aan een soortgelijke steen kan stoten en als extravertie leidt tot stenen of stenen muren, zit dan niet elke blogger met dit probleem??

Denken over denken en doen in een sausje van gendergerelateerdheid.

Meer schrijven, denk ik. Waarom? Omdat het moet? En zo ja, is dat dan goed.
Een ervaring van 'moeten' is echter zelden eigen-gemaakt door mezelf.
'Mogen' daarentegen staat wel in mijn woordenboek, in mijn doe-boek, in mijn dag-boek en mijn memoires.
Van mezelf mag ik wel wat, van anderen eigenlijk ook. Zo vrij als een vogel, denk ik dan even. Ben ik dat, is iemand dat nota bene?
Welke vrijheden zijn gepermitteerd, want normen en waarden zijn blijvend aanwezig. En ergens ook gelukkig maar. Iedereen als een zootje ongeregeld, dat zou niet goed komen.
Sociaal limiterende muren dan maar, om af en toe pal tegen te lopen.
Sociale limiet, kan ik daaronder bijv. ook feiten rekenen zoals 'op de man af' op de man af gaan. Is dat niet acceptabel gegeven het feit dat ik een vrouw ben?
Zal ik in het vervolg dan maar de strategie van 'op de vrouw af' gebruiken, discretie aanwenden, geen vuilbekkerij meer toestaan door in schunnige moppen niet langer een kat een kat te noemen door 'beffen' te zeggen met te weinig gêne.
Zal ik niet meer zeggen wat ik denk of WIE ik wil.
en als ik die dingen dan niet meer zeg, zal ik ze dan niet des te harder denken. Of zal ik ze juist minder denken omdat het denken versterkt wordt door de publieke veruitwendiging van spreken. Zwijgen en niet-denken lijkt me dus ook geen optie.
Ik zal blijven praten en spreken. Misschien soms wat doordachter in het vervolg.