Dat ik hier even wat mededeel namelijk

Dat ik aan het eten ben en tegelijk ook weer niet
beleg blijft verlegen in de koelkast liggen
Dat ik aan het werken ben en tegelijk ook weer niet
want dat ik blogs (hoofdtelefoon, pironik, geraakt, vuur) aan het lezen ben

Dat ik mij wel eens afvraag wie dat allemaal zijn
Dat ik mij af vroeg of er hier überhaupt wel eens wat volk passeert
nu ik dat weet rest de vraag: wie zijt gij? want ik ben nieuws-gierig

Dat het leven een vat vol vragen is!
Dat ik opruimen definieer als het verplaatsen van rommel, maar dat nu volledig niet ter zake is.
Dat DAG nu gezegd wordt omdat ik ga werken tot ik pauzeer en dus niet tot de stukken er vanaf vliegen. De poging om een interessant brokje paper op te hoesten over allerhande types filmanalyses wordt hervat!

Foutje moet kunnen baas!

Check, check, check it out, before you send it
dat (b)lijkt (me) een gouden regel.
Vaak voorkomende blunders:


hoer: das geen Freudiaanse slip of the tongue, hoewel hij dat zou tegenspreken. Vaak scheld ik wel eens iemand onbedoeld uit, door een tussen de regels geglipte hoer, hIEr echter probeer ik dat welbewust te vermijden.

gezoen: ik heb zo-even gezien dat ik het ongewild had over gezoen, wanneer ik ongewild gezoen zou zien, zou ik echter wijselijk zwijgen over "dat ik gezoen heb gezien", want dat is roddelen en das iets waar ik (n)ooit aan doe!

soms maak ik zelfs de domste fouten wanneer ik een mailtje met mijn eigenste naam wil signeren: de l wordt vaker dan me lief is een m en de i een o. Dan denk ik aan appelmoes en daar krijg ik verdomde honger van.

Dan is er nog zoiets als "met vriendelijke grieten", de vriendelijke grieten mogen dan wel degenen zijn waarmee je het liefst op stap gaat, maar formeel klinken ze allesinds niet.



met vriendlijek grietsn,

pisvmom

au revoir simone

Via via via geklik en geklik en geklik in een relaxed myspace-/youtube-moment kwam ik uit op het volgende liedje/clipje. Het is van Au revoir Simone, een muzikaal trio van vrouwen uit Brooklyn NY met een voorliefde voor synth-muziek. Het is gewoon een leuk clipje met boompjes en water en gevis met sjortouw -ik wist wel dat ze daarmee geen visjes aan de haak zouden slaan!
Zie hier 'Fallen Snow', lieflijk- ik vind er op het eerste gehoor geen ander woord voor:



Na de bezichtiging van deze clip doemde er een beeld van een gelijkaardige video in me op. Ik hang hem er bij, gewoon omdat ik daar zin in heb! Eenmaal gezien op MCM, al eerder iets over gelezen in krant(liverecensie) en focus, al eens gehoord op radio1...maar hoe kan ik daar uit opmaken hoe gekend het is voor anderen. Kijk zelf maar:


Yael Naim of Naim Yael met 'New Soul'

Depot - Mintzkov - Geboren winner

Iedereen wordt geboren als een winner en als een loser. Gisteren had de eerste de bovenhand. Ik had duotickets voor Mintzkov en friends gewonnen via het nieuwsblad.
In allerijl spurtten we met onze fiets naar het Martelarenplein, want we waren gehaast, want we gingen naar Mintzkov en er bestaat haast niets beters om jezelf aan op te trekken na een les tot 20 uur!
* Mcgyver Hofstadt (schiet me niet dood als dat fout gespeld is!) opende en nam een loopje met loopjes die hij achtereenvolgens inspeelde of die reeds voorgeprogrammeerd waren. De nonchalance droop er van af, evenals de moves with the hips, amaai. Op zich wel charmant, als je de show apprecieerde die ermee gepaard ging: gitaar en bass bungelden van jewelste en pedalen werden op de fout en juiste momenten opgetild tot het niveau van de bijhorende "nieuwemansgewijze"-strijkplank.

* De twee Marcellekes die volgden hadden hun plaats tussen Mintzkovs' friends verdiend via een coverwedstrijd van, je raadt het wel, Mintzkov. Uitgerust met (contra)bas en drumstel en gehesen in marcellekes zijn zowat de kenmerken van de groep Minguz
Leuk en dan vooral het rustigere nummer dat dreef op een streepje zaag en accordeon.
Na het intermezzo-filmpje van de drummer Minchul, dat kan samengevat worden als een horrorfilmcompilatie waar ik niet van achterover viel of laat staan misselijk van werd, kon de hoofdact het podium innemen. Mintzkov rockte, rockte, rockte en verder rockten ze nog eens. Soms nam de bassiste Lies Lorquet de intro samen met zanger Philip Bosschaerts voor haar rekening waarmee je al wist dat het daarna zou losbarsten. Mimosa was vanzelfsprekend het meest meegezongen nummer van de avond, het stamt dan ook uit de tijd toen Mintzkov nog (een klein) Mintzkov Luna(atje) was.
Een zeer aangename maar misschien niet geheel onverwachte verrassing van de avond kwam er op het moment (halfweg de show) dat Tom Barman het podium opliep. Veel ambiance, superleuk om te zien en horen. Een drietal nummers en toen verdween hij weer.
Het optreden eindigde, maar natuurlijk ook weer niet, de meer dan welkome bisnummers waaronder Ruby Red kwamen al gauw. De zanger/gitarist kwam nog een derde maal het podium op en bracht het laatste nummer, mooi en ingetogen, en ongetwijfeld zag/hoorde hij dat het goed was!


Gisteren grapte ik na afloop nog dat ik vlak voor ik wist dat ik gewonnen had via het nieuwsblad nog gauw had meegedaan aan de wedstrijd van het depot zelf: o ironie, wou dat ik won. Moest ik het geweten hebben, dan had ik wel twee vrienden extra gezocht of twee muzikaal geïnteresseerde stakkers van straat gevist!

kortom zeker een aanrader: ik droom al vaak luidop van de festivals

t kan nooit kwaad een beetje reclame te maken

althans,
voor een ander.

Als er een ding is waar ik de kriebels van krijg is het een vooruitblik op een uitverkoop van mezelf, op pakweg de (ver) in het vooruitzicht liggende arbeidsmarkt, of pakweg de blogosfeer...

T' is niet voor mij, t' is voor een ander. Zoals de man van Melle het altijd zei. En gelijk heeft die onbaatzuchtige man.

Reclame ga ik nu dus maken voor een jong meisje, dat ik van haar noch pluim ken, op haar stem na. En da's een klok. Lekker diep, lekker bluesy en jong en fris. Haar myspace-muzikale-borrels heb ik al x aantal keer met plezier achterover geslagen. Ik was dan ook de eerste om haar stem te herkennen deze middag in het stadspark.
Ik zag haar nauwelijks, maar horen kon niet anders, wow. Nog nooit heb ik iemand zo onbeschaamd -mooi- uit volle borst horen zingen in een zonnig haast 'overvol' stadspark. Meteen spreidde ik mijn myspace-kennis van kleine groepjes tentoon door tegen mijn vriendinnen uit te roepen: "DAT IS SELAH SUE". Nu nog een snelle LINK en het luisteren is aan u.
Check zeker ook haar agenda: ga zo bijvoorbeeld op 1 april naar het Stuk, het zal geen slechte grap zijn.

Dromen en smurfen raken weleens verloren.

Soms raakt er al eens iets zoek. Zeker wel tussen mijn rommelige orde. Toch moet alles in principe, in theorie, in geval van hard zoekwerk toch terug gevonden kunnen worden, want ik ben een 'bijhouder'. Soms echter komt er een andere opruimende persoon roet in de rommel strooien door deze weg te werken/werpen/gooien. Nu ben ik dus een hoop(je) dromen kwijt. Geen dagdromen, geen toekomstdromen die belletjes doen rinkelen, wel nachtelijk of post-nachtelijke neergepende dromen samengehouden door een van de twee vermister eenvoudige blauwe schoendozen.
Blauwe dingen worden weleens vaker de vuilhoop opgeworpen viel mij ter oren. In een naarstige opruimbui werd er door E. zomaar even besloten aan een houten houthakkerssmurf van naar schatting 20 centimeter (?) een ticket richting vuilnisbak te geven.
Schande riep ik. Zoiets doe je niet in het verjaardagsjaar van les Schtroumps of de Smurfen.
Dat zijn blauwe rakkertjes, die smurf klinkt in mijn oren als een verzamelobject, als een blijver, een souvenir aan jeugdige onsterfelijkheid.
Dan kan ik niet anders dan me de bedenking maken 'waarom houd ik dan nog langer die lelijke trol bij?'

Een open mic later

T is een van mijn niet-vastgeroeste gewoontes, minstens sinds jaar en dag of maand, om naar de maandelijkse open mic avond te gaan in het depot. Gisteren leek het om een of andere reden minder opgewekt dan normaal, minder volk (verwijt aan de lesvrije w**k), slechtere organisatie: onvindbare 'artiesten', aankondigingen met twijfel over de meest eenvoudige artiestennamen à la 'Thomas'.
Inhoudelijk weet ik wel dat ik mijn eisen niet te hoog moet stellen, maar dat doe ik stiekem telkens toch een beetje met het nodige gekir en de meest uitgesproken 'kritische smoelen' tot gevolg. Desalniettemin toch maar respect voor de mensen die het een kans geven hun dromen na te jagen en hun muzikaal talent inmiddels duidelijk verder ontplooid hebben dan pakweg het mijne. Drie jonge gasten vielen uiteindelijk nog binnen de smaak, één daarvan was een welbepaalde Maarten wiens stem ik al dan niet terecht associeerde met Caleb Followill van de geweldig leuke The Kings of Leon. Het minpunt daaraan was dan weer dat Maarten beter zou zijn overgekomen met een vette drummer achter zich en een bassist...


Voor de mensen die nog geen plannen hebben: op zondag 17/02 tussen (ik denk) 14-18 uur is er alweer een open mic, ditmaal 'the best of' van het afgelopen jaar. Benieuwd wie de uitverkorenen zijn!

Muziek met een zweempje nostalgia

Eerst stond hier slechts een videolink. Nu volgt de bijhorende tekst.
Vandaag post ik met veel plezier voor het eerst een youtubefilmpje. Het is nooit te laat om te leren en het blijkt zelfs doodsimpel, waardoor deze poging natuurlijk beter eeuwen geleden gewaagd was.
Haast willekeurig instinctief en dus misschien ook primitief grijp ik hiervoor terug naar Arcade Fire. OMDAT er nog velen zijn die hen niet kennen, ze afgelopen Pukkelpop een pukkel of tien beter maakten, omdat de clip lekker herfstig is en het haast weer tijd wordt om nostalgisch terug te blikken op de afgelopen herst die er niet herfstig uitzag -evenals de niet winters aandoende winter.
Een andere nostalgische terugblik (die volledig los staat van 'No Cars Go') wierp ik toevallig op een brievendoos die vooral scoutskampbrieven bevat gedateerd ergens in het jaar nul nul.