Wijvenweek 24-30 maart - wijverig gezwijmel over de wijverigste week

Ik weet niet of u het al ontdekt heeft, de wijvenweek van de blogsters is van start gegaan. Natuurlijk weet ik dat pas vandaag, op dinsdag, want de week start op maandag. Nu ja ik zit met een gemengd gevoel. Misschien omdat ik me geen meisje en geen vrouw voel dat ik best kan denken "waarom dan geen wijf?" Misschien vind ik het ondanks de denigrerende connotatie toch best gepast wegens de humor die het woord kan uitstralen. Ik sta er ook wel positief tegenover omdat ik onlangs heb bekend dat ik mij best wat harder zou willen engageren in het blogland! Dat ik maar beter geen Leuvense blogdrinks meer zou missen en volgend jaar echt wel eens naar de Bwards moet in Antwerpen.
Maar na deze enerzijds voel ik een anderzijdse zijde opkomen. Dan komt het idee "waarom moet dit", het creëert dat wij vs. zij sfeertje, niet dat iets moet. De enige misschien terechte opmerking die ik wil maken is dat de "opgelegde" topics dé typische girllystuff zijn als: shoppen, mannen... nu wil ik niet ontkennen dat ik daar zelf ook vanalles over te zeggen kan hebben en dan liefst over de laatstgenoemde categorie! Ik vind het gewoon net iets minder origineel als iedereen binnen de 24 uren die in een dag gegeven zijn over één en hetzelfde thema blogt.
Nog een bemerking die de anderzijdse zijde terug kan omkeren naar de positieve zijde en dat is de hoop en zelfs het vertrouwen in de originaliteit van alle andere wijverige blogsters. Het woord is aan jullie! En het initiatief is mooi... een welgemeende proficiat!

Galabal"stress"

Het sneeuwt! en toch al weer bijna niet meer

Maar dat is naast de kwestie, hoewel het grote implicaties kan hebben. Straks gaan we immers naar een galabal en wat als de kapsels "totally messed up" zijn vooraleer we veilig en wel op de bus zitten? Het is niet zo dat je dat moet interpreteren alsof ik een kapseldramaqueen zou zijn. Nee, ik ga zelfs nooit naar de kapper. Wat je zelf doet doe je soms gewoon even goed.

En het weer kan haast niet grilliger. In de tijd die verstreek om bovenstaande alinea te schrijven is de sneeuw verdwenen als... als sneeuw voor de zon, maar dan wel een heel flauwe.

Dat rotweer gaat dus plannen in de war sturen, ik voel en merk het nu al. Normaal was ik al lang het huis uit geweest, want ik heb mezelf wijsgemaakt dat ik de stad in moet. Ik moet nog wat dingen regelen, zoals bijvoorbeeld eten voor deze middag en een interview voor een KUL-communicatie-onderzoek-naar-bloggers en dan nog panty's . Normaal zou ik ze broekkousen noemen, zoals de kleine meisjes ze noemen, maar omdat ik het idee net van een vriendin gepikt heb, pik ik tevens de benaming die ze aan die kousen geeft. Bij deze ook sorry voor het geplagieer, maar het het weer heeft weer de bovenhand.

En de plannen zijn al een beetje in de war gestuurd want iemand gaat niet mee -ik kreeg net een telefoontje- maar der kwamen tegelijk weeral allemaal nieuwe plannen opduiken, voor hapjes, tapjes en wederom kapsels.
Die CHAOS, ik houd er toch van!!

kleine plannen, halfdrukke agenda

Gisteren heb ik een namiddag gespendeerd aan het pimpen van een stoel (had ik maar een foto!). Toen ik de avond voor gisteren meer woelde dan sliep, wenste ik al vurig dat er toch wel zéker gouden verf - ik zit in mijn "gouden periode"- aanwezig moest zijn. En zo geschiedde. Het resultaat > onbescheiden, zeer chique!
Dan 's avonds na een kort pitstop aan L.'s kot en de eerste blik op "ons boekske" van de sociale wetenschappen en vervolgens een korte verkenning van het fakbarterrein.
De verdere plannen van de week zien er ook niet mis uit: deze avond InterFacultairSongfestival in het depot, morgen een existenzfeestje aan de Leuvense vaart.
De tijd daartussen zoekt nog om een invulling, waarbij er een negering van de "echt dringende zaken" kan optreden.

eligibility and a lot of speculations

Een aantal woorden stonden op het punt over mijn lippen te rollen.

Net op dat moment stelden een twee of drietal jongens, die misschien voordien een discussie waren aangegaan over het lot van de Vlaamse schonen of god weet wat, de goedgezinde vraag "zijt gelle gelukkig?". Voor en tijdens het passeren antwoordde ik automatisch, half goedlachs "ja".

De woorden die er gingen rollen, kwamen aangerold, voorafgegaan door een verontwaardigde "en nu ging ik juist zeggen dat". "dat het deprimerend is" en dat het dat dus duidelijk niet écht was. Want dat de VSA niet aan mijn voeten zullen moeten liggen vooraleer ik me op en top kan voelen. Dat het weer allemaal een kwestie van relativiteit is. Want ook al is er misschien geen verderzetting van het impulsieve plan om eens een aantal studiejaren uit te wijken tot ver over de oceaan, dan nog ligt er vanalles in het verschiet. Misschien zijn dat dingen waarvoor hoge graden geen essentie zijn. Misschien per toeval ook weer wel, en zo kan ik een hondertal meter na die vraag over onze GRAAD van geluk aan het verkeerslicht al weer luidop fantaseren over het -dan maar Leuvense- professorschap dat ik later op mij zal nemen.

Na dat verkeerslicht kwam de afslag. Een uitwijking naar een nieuwe straat, naar een nieuw toekomstpad, alwaar de fantasieklokken een totaal ander spel kunnen luiden.

Vandaag wil ik geen aankleedaanstalten maken.
Naaktheid omfloerst met wat pyamaonderdelen moet toch kunnen.

Hoe ik om twee uur in de les zit?
Waarschijnlijk lekker gewassen
getooid in mijn schattigste jurkje
en zeer onaandachtig als het aan een knapperd die voor mij zit mag liggen.

eerst zien dat ik DE
ik-ga-eens-twee-artikels-en-een-editoriaal voor ons studentenblaadje schrijven DEADLINE haal.

gerelativeerde persuasie

Gisterenavond trok ik lichtjes zenuwachtig terug naar de plek die ik zo'n drie jaar geleden wou en kon loslaten. De drempel om daar binnen te wandelen was dan ook een tikkeltje hoger geworden. Maar ik was er en zou mijn sympathiekste ik naar boven halen.
De eersten die ik passeerde waren een stelletje oudleraars. Mevrouw V. fluisterde veel te luid "en wie is dat weer". Waarop ik gezwind antwoordde ik ben "x x", zelf vond ik dat al een geslaagde openingszin-grap.
In de volgende zaal zaten een aantal vijfdejaars, die nu tweedejaars zijn maar die voor mij altijd wel een beetje vijfdejaars zullen blijven, net zoals ze altijd één jaartje jonger zullen blijven. Bon het komt erop neer dat het al gezelliger begon dan verwacht, dat er meer vertrouwde gezichten waren dan verwacht en dat de tijd voor sommigen van hen qua humor e.d. wel een beetje heeft stilgestaan.
De missie van de avond was om de afstuderende laatstejaars een beetje te komen vertellen over je studie. Eerlijk gezegd was ik oprecht enthousiaster dan ik normaal gezien ben over de communicatiewetenschappen. De twee ge¨interesseerden stelden hun vragen, ik en L. gaven de antwoorden. En ondanks mijn - op voorhand met mezelf afgesproken- relativeringen, dat het persoonlijk is, gold de overredingskracht precies wel tamelijk goed. Eentje was overtuigd, een ander meisje ging nog eens kijken bij "de rechten".
Wat ik vooral ergens wel geestig vind, is dat er bij mij een soort van herkenning optrad. Het leek wel alsof het overtuigde meisje hetzelfde parcours had afgelegd als ik: zelfde school, zelfde interesse, zelfde vastberadenheid om er aan te beginnen, zelfde redactiewerk bij het schooltijdschriftje.
Als de volgende generatie er zo zal uitzien, dan zijn ze zeer welkom in Leuven.