Gisterenavond trok ik lichtjes zenuwachtig terug naar de plek die ik zo'n drie jaar geleden wou en kon loslaten. De drempel om daar binnen te wandelen was dan ook een tikkeltje hoger geworden. Maar ik was er en zou mijn sympathiekste ik naar boven halen.
De eersten die ik passeerde waren een stelletje oudleraars. Mevrouw V. fluisterde veel te luid "en wie is dat weer". Waarop ik gezwind antwoordde ik ben "x x", zelf vond ik dat al een geslaagde openingszin-grap.
In de volgende zaal zaten een aantal vijfdejaars, die nu tweedejaars zijn maar die voor mij altijd wel een beetje vijfdejaars zullen blijven, net zoals ze altijd één jaartje jonger zullen blijven. Bon het komt erop neer dat het al gezelliger begon dan verwacht, dat er meer vertrouwde gezichten waren dan verwacht en dat de tijd voor sommigen van hen qua humor e.d. wel een beetje heeft stilgestaan.
De missie van de avond was om de afstuderende laatstejaars een beetje te komen vertellen over je studie. Eerlijk gezegd was ik oprecht enthousiaster dan ik normaal gezien ben over de communicatiewetenschappen. De twee ge¨interesseerden stelden hun vragen, ik en L. gaven de antwoorden. En ondanks mijn - op voorhand met mezelf afgesproken- relativeringen, dat het persoonlijk is, gold de overredingskracht precies wel tamelijk goed. Eentje was overtuigd, een ander meisje ging nog eens kijken bij "de rechten".
Wat ik vooral ergens wel geestig vind, is dat er bij mij een soort van herkenning optrad. Het leek wel alsof het overtuigde meisje hetzelfde parcours had afgelegd als ik: zelfde school, zelfde interesse, zelfde vastberadenheid om er aan te beginnen, zelfde redactiewerk bij het schooltijdschriftje.
Als de volgende generatie er zo zal uitzien, dan zijn ze zeer welkom in Leuven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten