F*ck (un)happy

Ik heb niet staan schreeuwen, niet van woede, niet van vreugde of genot.
En toch zit daar een klemmend gevoel in mijn keel, een krop als het ware. Kroppen en brokken zijn degoutant, ze zijn het minst welkom in mijn slokgedarmte. Want ze horen daar niet te zitten en zeker wanneer ik niet (goed) weet waarom en hoe.
Mijn hoofd spant langs alle kanten . Het spant samen met die krop. Want het zit allemaal in mijn kop.
Een slecht gevoel. Ondanks, eindes van stomme korte tweejaarlijkse getijden en aanstormende beginnen van vakanties en vanalles. Als ik verder denk en kijk in die spannende kop van mij.
Dan kan ik het benoemen als het gevoel van anders zijn, één van -na een (kort) avondje stappen en rondhangen met mijn vriendinnen waarmee ik een quatro à la Sex and the City vorm- te weten dat ik me helemaal anders voel. Alleen eigenlijk. En vooral alleen door omringd te zijn en door samen te zijn met hen. Snappen ze me dan niet. Natuurlijk wel! Want snappen waarom ik stilaan cynischere trekjes kan krijgen en dat ik zeg dat ik wat meer drama wil in romantische films, doen ze toch, een beetje. Alsof ook zij die tijden hebben gekend, van het alleen zijn. Met het verschil dat we toen allemaal samen alleen waren en ik nu alleen alleen ben.

Waar is die godverdomdste vervloekte happy end, of happy beginning.

TwentyShitty

Ik ben een passief-ambitieuze elitaire bitch.

Ik zeg 'dat hangt toch van de mensen zelf af' -of ze zich al dan niet laten vangen door domme, slechte, hypocriete dingen- wat natuurlijk een correct antwoord lijkt in een sfeer van egalitarisme en 'respect voor ieders ding' en toch valt aan de andere kant van de tafel bijna een mond open. -En mijn mond valt haast open van die openvallende mond-

En ik ben gelukkig maar toch kan ik ook wenen, en dan ween ik echt, terwijl ik lach om het feit dat ik ween. En dan verbaas ik mij er toch maar over dat er iemand kan zijn, iemand kan bestaan die me ergens begrijpt ook al heeft ze niet de 'juiste' troostvaardigheid. De intentie telt. En wat maakt het uit dat je niet kan troosten zoals troosten volgens de boekjes en romannetjes en romcoms zou moeten. Wat maakt het uit dat je (nog) niet met kids denkt te kunnen omgaan tot ze enig niveau hebben bereikt waarin ze grapjes kunnen maken, waarin hun fantasie pas echt mooie, grote proporties aanneemt. Kinderen zijn moeilijk te leren kennen, ze zijn kleine wezentjes waar je van kan bevriezen door een gebrekkig inlevingsvermogen.

Hoe hilarisch is het als er dan wordt gesproken over 'confrontatie' bij het zien van kinderen en zwangere vrouwen. Daarop moest ik wel antwoorden 'zijt gij zot'. Maar maar, wat kan het leven hard zijn als ge maar half-halfweg zijt en al denkt aan dingen waar echte verantwoordelijkheid aan kleeft.
De beste job, beste.... dat zijn dingen die we allemaal nog moeten vinden. Aan het roer staan onze gedachten en ze brengen ons naar paniek die zegt 'dat gaat nooit lukken, zelfoverschattende bitch' en naar hoop die fluistert 'doe u ding, ge komt er wel, dingen en mensen zullen uw pad met graagte kruisen'.

Relativitijd en tegenstrijdigheid

Relativiteit (R) en tegenstrijdigheid (><), deze vormen de kernen van mijn zijn en denken. De strijd zit al in se vervat in deze twee concepten. Zen versus zin, in A,B,C... liefst snel en tegelijk en zonder de vervelende bijkomstige F's. (Ik waarschuw ook dat dit inderdaad nogal samenhangt met deze periode die over een kleine week te vroeg en te laat (><) beëindigd zal zijn)(examens).
Niet vroeg willen opstaan maar toch de strijd (><) met de wekker al dagenlang verliezen door vóór hem wakker te worden. Details onbelangrijk achten (R), want dat zijn ze tenslotte (behalve voor mierenneukers, wat een bestialiteit!). Willen, maar denken niet te kunnen (><), waardoor de zin voor willen stilaan wijkt (wordt dit een selffulfilling prophecy?). Dagen kom ik te kort, terwijl ik de toekomst, oftwel de augustus-septemberdagen, al vul , in theorie. Theorie leeft samen met de schizofrene head vs. head vs. afgeleid, snelkloppend hart. In de praktijk zien ze elkaar dus alleen om in nood compromissen te sluiten. Daarvoor hebben ze af en toe een rendez-vous in stressy omstandigheden waarin ze toch nog het beste uit de brand willen slepen.
Tergend trage tijd versus tergend wegtikkende tijd (><). TIK TAK weg tijd! Tegelijk doe ik het te traag en tegelijk groeit mijn haar sneller vandaag dan ooit tevoren (R). Nijdig pak ik dan de schaar en beteken een gevaar voor de lengte van mijn haar!
En rijmen dat doe ik via alle mogelijke kanalen: sms, facebook. Ik ben bijlange niet de enige, misschien zijn mijn vrienden die ik al te lang lijk te missen wel verscholen poëten.

Misschien loopt er al lang geen rode draad (><) meer door dit verhaal, maar dit is een relaas van tijd, relativiteit en CONTRA-dicties. Laat het dus gerust zeer relatief (geïnterpretatiefd) tot je overkomen: alles snappen zoals ik het hier en nu bedoel is geen must, DAT IS relativiteit, deze biedt een lezer, een publiek vrijheid, kortom "The Truth is in the eye of the beholder". And that is yours. Of die truth je nu stilaan doet denken dat ik doordraai? Misschien. Allesinds heb ik mijn uitlaatklep gehad en dat in combinatie met een goodhairday zoals vandaag doet me even de chaos relativeren. Ik ben opnieuw zen, naar mijn zin!