TwentyShitty

Ik ben een passief-ambitieuze elitaire bitch.

Ik zeg 'dat hangt toch van de mensen zelf af' -of ze zich al dan niet laten vangen door domme, slechte, hypocriete dingen- wat natuurlijk een correct antwoord lijkt in een sfeer van egalitarisme en 'respect voor ieders ding' en toch valt aan de andere kant van de tafel bijna een mond open. -En mijn mond valt haast open van die openvallende mond-

En ik ben gelukkig maar toch kan ik ook wenen, en dan ween ik echt, terwijl ik lach om het feit dat ik ween. En dan verbaas ik mij er toch maar over dat er iemand kan zijn, iemand kan bestaan die me ergens begrijpt ook al heeft ze niet de 'juiste' troostvaardigheid. De intentie telt. En wat maakt het uit dat je niet kan troosten zoals troosten volgens de boekjes en romannetjes en romcoms zou moeten. Wat maakt het uit dat je (nog) niet met kids denkt te kunnen omgaan tot ze enig niveau hebben bereikt waarin ze grapjes kunnen maken, waarin hun fantasie pas echt mooie, grote proporties aanneemt. Kinderen zijn moeilijk te leren kennen, ze zijn kleine wezentjes waar je van kan bevriezen door een gebrekkig inlevingsvermogen.

Hoe hilarisch is het als er dan wordt gesproken over 'confrontatie' bij het zien van kinderen en zwangere vrouwen. Daarop moest ik wel antwoorden 'zijt gij zot'. Maar maar, wat kan het leven hard zijn als ge maar half-halfweg zijt en al denkt aan dingen waar echte verantwoordelijkheid aan kleeft.
De beste job, beste.... dat zijn dingen die we allemaal nog moeten vinden. Aan het roer staan onze gedachten en ze brengen ons naar paniek die zegt 'dat gaat nooit lukken, zelfoverschattende bitch' en naar hoop die fluistert 'doe u ding, ge komt er wel, dingen en mensen zullen uw pad met graagte kruisen'.