eligibility and a lot of speculations

Een aantal woorden stonden op het punt over mijn lippen te rollen.

Net op dat moment stelden een twee of drietal jongens, die misschien voordien een discussie waren aangegaan over het lot van de Vlaamse schonen of god weet wat, de goedgezinde vraag "zijt gelle gelukkig?". Voor en tijdens het passeren antwoordde ik automatisch, half goedlachs "ja".

De woorden die er gingen rollen, kwamen aangerold, voorafgegaan door een verontwaardigde "en nu ging ik juist zeggen dat". "dat het deprimerend is" en dat het dat dus duidelijk niet écht was. Want dat de VSA niet aan mijn voeten zullen moeten liggen vooraleer ik me op en top kan voelen. Dat het weer allemaal een kwestie van relativiteit is. Want ook al is er misschien geen verderzetting van het impulsieve plan om eens een aantal studiejaren uit te wijken tot ver over de oceaan, dan nog ligt er vanalles in het verschiet. Misschien zijn dat dingen waarvoor hoge graden geen essentie zijn. Misschien per toeval ook weer wel, en zo kan ik een hondertal meter na die vraag over onze GRAAD van geluk aan het verkeerslicht al weer luidop fantaseren over het -dan maar Leuvense- professorschap dat ik later op mij zal nemen.

Na dat verkeerslicht kwam de afslag. Een uitwijking naar een nieuwe straat, naar een nieuw toekomstpad, alwaar de fantasieklokken een totaal ander spel kunnen luiden.