Ja, ik wil

Ik weet het, enthousiasme is positief en mensen die het aan hun lijf hebben kleven mag je niet temperen, laat staan volledig intomen. Maar er zijn grenzen! Ik dreig hier namelijk helemaal in een hoekje geduwd te worden en dat kan ik, als rasechte attention whore, niet laten gebeuren vind ik. Daarom zet ik de inactieve inspiratimolen in beweging en ga ik op de tonen van Carla Bruni's 'le toi du moi' (romantische bui, ja) op zoek naar een beschrijfbaar -niet letterlijk- subject. Laten we het hebben over het hoogtepunt van mijn dag. Deze voormiddag, zo rond 11u, kreeg ik bij buitenkomst van het gemeentehuis een lading rijst over mij heen. En nee, ik had geen knappe wederhelft aan mijn zijde (slechts een giechelend kind) en ik werd evenmin bevangen door een dagdroom. (of -merrie) Eens de trappen afgedaald kwam de dader -die ongeduldige heen en weer stond te schuifelen tot het échte koppel naar buiten trad- zich excuseren voor zijn grap. Maar ik kon er wel mee lachen en dacht bij mezelf: als het nooit tot trouwen komt dan heb ik dit toch al gehad. Ok, weliswaar heel alleen én zonder dashwit kleed, wat het geheel toch net iets minder glamoureus maakt...maar ach, dat zijn slechts details. Of zorgen voor het figuurlijke morgen. Een geeuw. Carla echter zingt onvermoeibaar verder "T'es le jamais de mon toujours, t'es mon amour, t'es mon amour" en ik laat mij gewillig door haar in slaap wiegen.