Verdwaasd, verdwaald,
verbaasd over hoe één trede
een volledige trap kan zijn
daal ik af in de kelder
van mijn diepste geheimen.
Peinzend over het verleden
en racend door de toekomst
wordt mijn bewustzijn volledig opgeslorpt
door het heden.
De teletijdmachine op zijn kop...
"Wat als?" wordt luidop gedacht.
Geen antwoord...
Woorden schieten tekort
of net te lang
want trachtend de afkeurende blikken niet te zien
en in gedachten worstelend
met woorden, of slechts letters,
vinden enkel twee gloeiende tranen een uitweg.
Gedragen, gevangen, gedomineerd
door allesoverheersende waarden
stel ik mij vragen over wat komen gaat.
Maar ik denk dus ik ben,
denk ik...
Of is het louter denken op zich geen voldoende voorwaarde?
In stukken, verspreid over de badkamervloer
krijgt de kapotte spiegel het verwijt gebroken te zijn.
Maar turend in de scherven
lachen twee paar ogen elkaar bemoedigend toe.
Een knipoog.
Aarzelend,
stap voor stap
begeven voorzichtige voetjes zich op de dubieuze koord
die "waarheid" schijnt te heten.
En langzaam maar zeker
vertaal ik mijn verhaal
voor de dove, de blinde en de onwillige zielen.
Een zucht.
Ik adem een wolk van vertrouwen in en uit
want desalniettemin haalde de zwaartekracht mij niet onderuit.
En ik besef nu meer dan ooit:
ik denk dus ik ben,
zonder meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten