Daar komt de.... ...(het peinzend gezever)

Bim Bam beieren
de klokken luiden want het trouwseizoen is aangebroken. Niet alleen liggen er twee huwelijksuitnodigingen op de tafel van het ouderlijke huis. Ook kennissen van kennissen belanden in de boot.
Wanneer ik dingen te horen krijg in een lichtzinnig tussendoor gesprekje als "een jongen die ik ooit nog wel eens zag zitten, gaat trouwen" kan ik niet anders dan vragen hoe oud die jongen, want blijkbaar wordt hij toch nog jongen genoemd, dan wel niet is. Het antwoord, 24.

Hoe contradictorisch wanneer dat gegeven in een licht wordt geplaatst van de recent belichte actualiteit -die zo nu en dan weer eens de kop opsteekt- waarin gesproken wordt over de oudere jongeren die onder moeders dak en vleugels blijven. Nu zelf weet ik wel zeker dat ik niet tot die categorie van mensen zal behoren. Maar ik zeg luidop "fuck", want in de verste verte zou ik niet tot die andere, vroegtrouwende twintigers willen of kunnen behoren. Weer een quarterlifecrisis die in mijn toekomst zal opduiken is bij deze aangehaald. Trouwen, de juiste man, laat staan een bijna juiste man, vinden? Houden? Voor altijd?
Zo'n vragen laten zich al wel eens stellen, stil in mijn hoofd. Het antwoord lijkt telkens neen. Of ik er in geloof? Neen. Misschien moet ik er gewoon niet aan denken. Niet stil in mijn hoofd en dan zeker niet hier, op deze publieke, toch niet zo'n wijdbereikhebbende plek. Vanaf nu aan stilte.

Stilte. En laat de ceremonie van een zorgeloos verder verloop van een twintigerleven beginnen. De rode loper mag nog eerst door een duizendtal andere voeten platgelopen worden. Voorlopig zeg ik, "fuck you" of "ik ga op jacht naar de ware" (voor even).