Hoe hard gaat het irriteren dat ik deze blog gans en volledig aan Conor Oberst begin te wijden.
Is het misschien een puberale rockverliefdheid?
Neen, gisteren zag ik de man voor het eerst aan het werk. Even schitterend als de cd, maar dan live-in-your-face. Retestrak, of allesinds strakker dan... Dat het schitterend om horen was en het mij niet deerde dat ik tussen de grote massa in de kleine zaal alleen was komen te staan tussen de schouders voor en achter mij die ik niet kende. Geen storend gesprek, met storende stiltes. Geen ter plaatse commentaren. Gewoon heel hard luisteren. En kijken, met af en toe een blik naar de bekenden links achter en rechts verderop.
En dat klonk zo.
Goed.
De details zoals: Conor verliest gemiddeld drie kilo en liter per avond aangezien hij kei hard spuugt tijdens het zingen en dat hij niet zo'n vrolijkerd is als pakweg de zanger van TUNNG, en al de rest vergeet en vergeef je automatisch.
Vandaag een clipje opgevist van Youtube. Zeer leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten