Kon ze op momenten als deze maar ‘stop’ roepen,
Halt aan al die hormonen die razen door haar verlangende lijf.
Ze joelen “nog” en “meer van dat”.
Ze maken haar gek, doen haar krijsen “Ja!” “Nee!” “Nee!” “Ja!”
En voor ze het weet, zonder wikken of wegen is ze gezwicht.
Gevangen op dat ene moment van spanning.
Ze wil weg, ze denkt “Ik ga weg.”
Maar ze blijft genageld aan de grond.
Ze kust en streelt, ze hijgt.
Haar keel is schor. Geen woord ontsnapt.
Onverstaanbaar gemompel.
Ze prevelt.
Dat het gedaan moet zijn, nu, voor altijd.
Ze zucht en lacht.
Ze denkt “morgen is het gedaan”.
Ze nadert dat ander van verlangen razende lijf.
Ze sust en kust.
Ze kust.Aan mijn uitgedaag van 'stop being cool, just be zwoel' zal het niet gelegen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten