Is het gevaarlijk als je hart af en toe eens de tak na de tik vergeet te luiden?
Gaat het om iets waarbij het hart echt even stilstaat, of is het slechts dat gevoel. Hoe kan het dat die geschrapte slag plots zo leuk lijkt, terwijl je eigenlijk zou moeten denken 'shit mijn tikker staat stil', paniek, ik ben niet zo gezond als ik er uit zie.
Beide aspecten van zo'n minieme, al dan niet fictieve, hartstilstand spelen door mijn hoofd. En dat allemaal doordat ik iemand zag staan, wachtend op een broodje. Zelf stond ik niet te wachten op een broodje. Zelf stond ik ook niet te wachten op de broodjeswachter. De broodjeswachter bleek immers een lookalike van het origineel. Dé hamvraag zou dan kunnen worden welk type hartstilstand krijg ik als de originele kopie van de broodjeswachter plots opduikt?
Het antwoord moet ik schuldig blijven.
Het probleem van de lookalike heb ik gelokaliseerd, niet alleen in de broodjeszaak, het lookalikeprobleem is te lokaliseren in die twee blauwe vijvers van mij. Het lijkt wel of ze dieper worden en mijn vertezicht doen verdrinken in hun troebele water. Ja, ik heb de gelegenheidsbril, maar ik houd hem voor weinig gelegenheden. Op straat blijft hij van mijn gezicht, en de straat blijft daardoor gedeeltelijk van mijn ogen. En de jongens en meisjes 'in t straat' lijken daardoor allemaal op mijn kennissen en vrienden. Vaak teleurstellend, geen praatjes kunnen slaan, waar je praatjes had willen slaan. Vaak raar, blikken uitwisselen van 'ik ken u', naar mensen die me niet kennen en die ik zelf evenmin ken.
Hoeveel mensen zouden dit wel niet voorhebben, vraag ik me dan af.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
ik herken dat, dat ik iedereen 'herken'!helemaal zo! :)Afhankelijk van wie ik 'denk' te herkennen 'in't straat' is dat dan volgens mij ofwel te wijten aan mijn ogen die weer eens logen, of aan het feit dat je loopt te dromen een bepaald iemand tegen te komen:)(want 'Das auge sieht was das sehen will'...zoals ik in een film hoorde)) Zo ontvang ik dus elke week toch wel enkele verbaasde en verraste blikken, als antwoord op mijn vriendelijk knikken, soms een tikkeltje genant, maar ook wel grappig. En die lach naar bram en alleman kan de straat maar wat opfleuren. Bovendien is leuven zo klein, dat er een meer dan reële kans is dat iemand die je ergens ziet staan en die je hart doet overslaan, wel degelijk een bekende is:)
Een reactie posten